LINGGO NA.

Ayon sa kalendaryo,simula na naman ng panibagong linggo. Pero kahit papasok na sa panibago at huling linggo ng Nobyembre, gusto ko muna balikan yung mga nangyari sa pinakamakabuluhang linggo ko sa unibersidad. Oo, parang "this is it!" yung pakiramdam. Pagkatapos ng halos tatlong taon ko sa UP, di ko inasahang mararanasan ko ang mga nangyari sa katatapos lang na linggo.

November 23, 2010

Unang anibersaryo ng Maguindanao Massacre, o mas tinatawag na ngayon na Ampatuan Massacre bilang ang makapangyarihang angkan ng Ampatuan ang itinuturong nasa likod ng masaker na bumawi sa buhay ng 58 sibilyan, kasama na ang 32 taga-midya.

Pagkatapos ng isang taon, halos wala pa ring nangyayari sa kaso at wala pa ring napaparusahan. Siguro sa marami, ‘di na nakakagulat pa ang usad-pagong na progreso ng kaso dahil nga naman, nasa Pilipinas tayo. Naalala ko tuloy si Sir Teodoro (dating dekano ng College of Mass Communication). Minsan niya kaming tinatanong sa Ethics class namin: “Are you familiar with the so-called justice system in our country?” Hindi ko rin masagot. Ang alam ko lang kasi, ang hirap makuha ng hustisya dito. Yung tipong ilang taon ka munang maghihintay bago mo makuha yun, kung tama ang magiging desisyon ng korte.

Sa kaso ng Ampatuan Massacre, mukhang malayu-layo pa bago makamit ang hustisya. May nagsasabi ngang baka abutin pa ng isang daang taon bago matapos ang proseso. Nakakalungkot. Lalo na siguro sa panig ng mga pamilya ng mga biktima.

Eto siguro yung dahilan kung bakit sa unang pagkakataon, sumama ako sa pagmartsa ng mga kapwa ko estudyante at mga guro sa labas ng kolehiyo para manawagan para sa hustisya. Naglakad mula España hanggang Mendiola (muli, sa unang pagkakataon), upang makiisa sa mga taong hindi nakakalimot at patuloy ang panawagan para sa katarungan.

At sa unang pagkakataon na naitapak ko ang aking mga paa sa Mendiola, isang kilalang lugar para sa mga kilos-protesta, naramdaman ko ang kakaibang saya na kasama ako ng mga taong ito sa pag-alaala sa mga biktima sa pagsapit ng unang anibersaryo ng kagimbal-gimbal na masaker na naglagay sa Pilipinas sa pinakamataas na pwesto sa listahan ng mga pinakadelikadong lugar para sa mga mamamahayag. Iba pala talaga yung pakiramdam na nagiging parte ka ng isang mahalagang pangyayari na alam mon

(teka, sa makakabasa, matutulog lang saglit at itutuloy ko rin agad pagmulat ng mata. :P )