LINGGO NA.

Ayon sa kalendaryo,simula na naman ng panibagong linggo. Pero kahit papasok na sa panibago at huling linggo ng Nobyembre, gusto ko muna balikan yung mga nangyari sa pinakamakabuluhang linggo ko sa unibersidad. Oo, parang "this is it!" yung pakiramdam. Pagkatapos ng halos tatlong taon ko sa UP, di ko inasahang mararanasan ko ang mga nangyari sa katatapos lang na linggo.

November 23, 2010

Unang anibersaryo ng Maguindanao Massacre, o mas tinatawag na ngayon na Ampatuan Massacre bilang ang makapangyarihang angkan ng Ampatuan ang itinuturong nasa likod ng masaker na bumawi sa buhay ng 58 sibilyan, kasama na ang 32 taga-midya.

Pagkatapos ng isang taon, halos wala pa ring nangyayari sa kaso at wala pa ring napaparusahan. Siguro sa marami, ‘di na nakakagulat pa ang usad-pagong na progreso ng kaso dahil nga naman, nasa Pilipinas tayo. Naalala ko tuloy si Sir Teodoro (dating dekano ng College of Mass Communication). Minsan niya kaming tinatanong sa Ethics class namin: “Are you familiar with the so-called justice system in our country?” Hindi ko rin masagot. Ang alam ko lang kasi, ang hirap makuha ng hustisya dito. Yung tipong ilang taon ka munang maghihintay bago mo makuha yun, kung tama ang magiging desisyon ng korte.

Sa kaso ng Ampatuan Massacre, mukhang malayu-layo pa bago makamit ang hustisya. May nagsasabi ngang baka abutin pa ng isang daang taon bago matapos ang proseso. Nakakalungkot. Lalo na siguro sa panig ng mga pamilya ng mga biktima.

Eto siguro yung dahilan kung bakit sa unang pagkakataon, sumama ako sa pagmartsa ng mga kapwa ko estudyante at mga guro sa labas ng kolehiyo para manawagan para sa hustisya. Naglakad mula España hanggang Mendiola (muli, sa unang pagkakataon), upang makiisa sa mga taong hindi nakakalimot at patuloy ang panawagan para sa katarungan.

At sa unang pagkakataon na naitapak ko ang aking mga paa sa Mendiola, isang kilalang lugar para sa mga kilos-protesta, naramdaman ko ang kakaibang saya na kasama ako ng mga taong ito sa pag-alaala sa mga biktima sa pagsapit ng unang anibersaryo ng kagimbal-gimbal na masaker na naglagay sa Pilipinas sa pinakamataas na pwesto sa listahan ng mga pinakadelikadong lugar para sa mga mamamahayag. Iba pala talaga yung pakiramdam na nagiging parte ka ng isang mahalagang pangyayari na alam mon

(teka, sa makakabasa, matutulog lang saglit at itutuloy ko rin agad pagmulat ng mata. :P )

Unang Papel para sa 2nd sem

Ano nga ba ang gusto ko sa buhay?

Sa dami ng taong lumipas na kinain ng kung anu-anong bagay na dapat gawin sa buhay, mahirap makapagbigay ng awtomatikong sagot sa tanong na ito. Sa araw-araw na dumadaan, hindi na natin namamalayan kung ano nga ba ang bagay na ginagawa natin na naayon sa ating kagustuhan at alin naman ang mga bagay na ginagawa dahil lang kailangan.

Madalas nating isipin na ginagawa natin ang mga ito dahil mayroong dahilan, dahil may gusto tayong makuha. Kaya naman walang kaso kung mapagod o mahirapan, dahil nga may inaasam tayong kahihinatnan. Pero sa kabila ng kaisipang ito, kung hihiga ka na sa gabi’t bibigyan ang sarili ng panahong pag-isipan ang mga ito, madali nga ba nating masasabi kung ano ang gusto natin sa buhay?

Sa pag-iisip ng sagot sa tanong na ito, sa tingin ko’y kelangan ko munang maniwala, kahit sandali lang, na ang buhay ay perpekto at ang lahat ay pwedeng mangyari. Parang fairy tales na kung saan lahat ay nagtatapos sa mga katagang “and they lived happily ever after.” Sa ganitong paraan, siguro’y mas magiging totoo ako sa sarili ko sa pag-iisip ng mga bagay na gusto ko talagang makuha o mangyari sa aking buhay.

Una na siguro’y ang pagiging isang journalist. Kaya naman kahit noong una’y di sang-ayon ang mga magulang ko, ipinagpatuloy ko ang pagkuha sa kursong ito para lamang matupad ko ang pangarap kong ito. Gusto kong maging isa sa mga taong may kabuluhan ang papel sa lipunan. Isang taong hindi lamang nagtatrabaho para sa sweldong gagamitin sa paggo-grocery, para sa pamamasyal ng pamilya, o paggimik kasama ang barkada. Gusto kong magtrabaho sa labas at maranasan ang mga toong nangyayari na hindi nakikita ng mga unipormadong empleyado sa matataas na building, nakakulong sa apat na pader ng malalamig na opisina at pupunta sa Starbucks para magpainit kung gustuhin.

Hindi ko naman inaasam na maging kilala ngunit gusto ko sanang kahit paano’y may maging bahagi ako sa mga pagbabago. Gusto kong gawin ang mga ginagawa ng mga tinitingala kong mamamahayag gaya nina Howie Severino na gumagawa ng mga dokumentaryong di lamang nagbibigay ng 5Ws and H ng isang pangyayari kundi nagiging daan para maihatid ang mga impormasyong hindi karaniwang inilalabas sa mga primetime news programs.

Alam kong walang pera sa propesyong ito at ayokong lokohin ang sarili ko kung hindi ko iyon tatanggapin. Pero gaya nga ng sinabi ko, hindi ko piniling maging isang mamamahayag para lamang kumita kundi para magawa ko ang bagay na alam kong magbibigay sa akin ng kaganapan bilang isang tao. Siguro’y sisisihin ko na lang yung mga guro ko noong elementary at high school na ipinakilala nila sa akin ang propesyong ito kapag hindi ako nakabili ng kotse pagkatapos ng sampung taon.

Bilang isang anak, gusto ko rin naming makapagbayad, kahit paano, sa aking mga magulang para

sa kanilang mga sakripisyo para sa akin. Gusto kong kahit paano’y ipatikim sa kanila ang bunga ng kanilang paghihirap.

Gusto ko rin sanang makapagsulat ng sarili kong libro. Sa totoo lang, di ko alam kung saan ko sisimulan para magawa ko ito, o kung magagawa ko nga ito. Pero sana. Sana.

Pag-ibig. Nakakatawa pero sa tingin ko’y dapat kong isama ito sa mga bagay na gusto ko sa buhay. Ayoko namang tumanda nang mag-isa. Pero hindi pa siguro ngayon. Kapag siguro alam kong handa na ako dumating na ang tamang panahon.

Pinakahuli na listahan ko ay kaligayahan. Napaka-ideyal pakinggan pero naniniwala akong bawat isa’y dapat makahanap ng kanilang sariling kaligayahan. Sa totoo lang ay hindi ko rin alam kung paano o saan ito makukuha pero naniniwala akong darating siya, isang araw.

Pagkatapos kong isa-isahin ang mga bagay na ito, naisip kong kahit alam ko na ang mga bagay na ginagawa ko ngayon ay para makuha ko ang mga gusto ko sa buhay, hindi ko pa rin pala nasigurado kung anu-anong nga ba lahat ng iyon. Ngayon ko lamang nalamang marami nga pala akong gusto, bukod sa propesyong pinili ko. At umaasa akong ‘di na kailanganin pang maging perpekto ng buhay para makuha ko ang mga bagay na ito.

---

dahil dito, nasabi ng propesor ko: "Pang peryodismo ka nga—dahil handa kang tanggapin ang di pagyaman (tama ba?) kapalit ang kaganapan."

Sana nga. :)

PS.

oo, ang busy ko na agad. Pero pramis, itutuloy ko yung blog entry bago ito (Sembreak). Antayin mo. :)

Sembreak

Sembreak.

Ang tagal ko tong hinintay. Parang sampung taon ang limang buwang lumipas sa unang semestre ng pangatlong taon ko sa kolehiyo. Ang sarap ng pakiramdam ng malaya ka na ulit. Walang deadlines na sasalubong sa'yo sa umaga (yun ay sa mga gabing nakatulog ka pa), walang paper na ipapasa, walang exam na pagpupuyatan pag-aralan, at wala ring byaheng papagod sa katawan. Lahat ay wala na, tapos na. Ang meron na lang ay ang pasakit na dala ng paghihintay sa mga gradong limang buwan mong pinaghirapan (pinagtiisan, pinagpuyatan, at minsan pa nga'y iniyakan). Pero bukod dun, sa'yo na uli ang oras mo. Lahat. Para sa pagtulog, pagkain, pagdalaw sa kaibigan, pagtunganga, pagpapakatamad, at pagbalik sa mga bagay ng matagal mo nang nakalimutan.

Marami na pala kong nakalimuta. Ay hindi, di nakalimutan, naisantabi lang. Yung mga bagay na talagang gusto kong gawin at nagpapasaya sa'kin. At lahat sila, binalikan ko, ngayong Sembreak.

Pagtugtog

Addict ako sa music. Ewan, di ako mabubuhay ng isang araw na walang naririnig na kanta (minsan, galing sa'kin pag walang maipatugtog. Oo, di naman masama yun. Para sa sarili mo lang naman. Hahaha.) Basta marinig ko man o kantahin, basta may musika, ayos na ko dun. Eto siguro yung nagtulak sa'kin para pilitin yung ate ko at ibang kaibigan na turuan akong tumugtog ng gitara. Naalala ko pa na sinabi ko noon na gusto kong matutong mag-gitara bago ako mamatay. 3rd high school, nagsimula na akong mag-aral. At masasabi ko naman na kahit paano'y natuto ako.

Passenger's Seat ang unang natutunan ko. Palibhasa'y apat na chords lang naman yun. G-Em-C-D. Paulit-ulit hanggang matapos ang kanta. Tapos nagsimula ko na ring pag-aralan yung iba pang kanta na simple lang ang chords gaya ng Hawak Kamay, Torete, at iba pa (nakalimutan ko na). Pero naputol ang pag-aaral so sa pagtugtog ng gitara mula pagtungtong ng college. Wala ng oras. Wala ng panahon. Nakakalungkot pero wala namang magawa. Kailangan unahin ang acads. Kaya unti-unti, nakalimot na ko.

Pero ngayon, may panahon na ulit, at pagkakataon para ituloy ang nasimulan na. Nag-aaral na ulit ako ng mga bagong kantang tutugtugin. Kahit papaano pala'y di naman talaga nawala yung mga natutunan ko noon. Naitago lang, at ngayo'y muling nailabas.

Pagsusulat

Ano nga ba'ng ginagawa ko ngayon?

Patunay na nahalungkat ko ulit ang blog na ito pagkatapos ng matagal na panahon (wow lang, ano?) na kating-kati na talaga kong magsulat ulit. (pakibasa ang unang blog entry para mas maintindihan.) Isa kasi to sa mga bagay na talaga namang nawala na mula nang maging Journalism student ako kung saan lagi ngang nagsusulat, pero di sa paraang alam kong nakapaglalabas ako ng iniisip at nararamdaman (sa parehong paraan na nailalabas mo ang dumi ng katawan kapag nakaupo sa trono sa inyong palikuran). Mula kasi nang maging required ang pasusulat, nagsawa na ko. Hindi sa pagsusulat, na alam kong isa sa mga bagay na gusto ko talagang gawin sa buhay ko. Nagsawa na kong magsasama-sama ng mga salitang walang kahulugan. Walang kahulugan dahil 'di sila bunga ng kusang panganganak ng salita at ideya. Pero alam ko namang may katuturan sila, para sa iba. Diba nga't ang mga balitang sinusulat ng mga tao sa larangang pinili ko ay ang panata nila (o namin) para sa mga tao? Pero may kaibahan pa rin talaga ang pagsusulat para sa iba at pagsusulat para sa sarili mo. Kung para sa sarili mo, alam mong lahat ay totoo. Lahat ay natural na lumalabas at di na kailangan pilitin. Bawat salita'y di sa bibig o nanginginig na daliri lumalabas. Lahat ay nangangaling sa loob (mahirap ipaliwanag kung saan dun. Ayokong sabihing galing sa puso dahil magmumukhang pang-MMK ang blog na ito at maakusahan pang isang cheesy na tao). Basta sa loob, pwedeng sa puso, sa utak, sa baga, sa bituka, o pwede ring sa alveoli (natutunan ko to nung grade 5. Oha!). Sigurado kang sa'yo nangagaling at alam mong ikaw ang boses sa bawat piyesang naisusulat mo. Alam mong ang totoong ikaw yun nang walang bahid ng pagpapanggap o pagkonporme sa gusto ng iba. Lahat ay galing sa'yo. Yun ang pagsusulat na gusto kong balikan at handa ko nang simulan.

Pag-ibig

Oo, kasabay ng pagbabalik ko sa musika't pagsusulat, kasabay na bumabalik ang alaala ng isang pag-ibig. Pero, tsaka ko na ikukwento. Oo, badtrip ako dahil mabibitin kayo (assuming kasi ako na may magbabasa nito.)

Basta maraming bumabalik kapag Sembreak. At marami ring binabalikan. Salamat sa oras na nakalaan para sa lahat ng pwedeng pagkaabalahan at nagagawang minsan pa'y buhayin yung mga bagay na akala mo'y di na pwedeng maulit. Gaya ng pagtugtog, pagsusulat, at pag-ibig.

Oh, sembreak. :)

Biyernes

"Thank God it's Friday".

Tuwing Biyernes, lagi may nagsasabi, nagpopost, at nagtetext nito. Bakit? Anong espesyal? Hindi ba pwedeng araw-araw, at hindi lang Biyernes maramdaman yung nararamdaman ng mga taong ewan kapag Biyernes? Thank God it's Monday, o kaya Tuesday, Thursday?,pwede ding Wednesday.

Wala naman kasi kong masyadong ipagpapasalamat tuwing Biyernes. Ano, kasi tapos na ang linggo? Hindi rin.

Paano mo masasabing dapat ipagpasalamat ang pagtatapos ng linggo kung nangangahulugan din itong 'O, wala ka ng pasok kaya magagawa mo na yung mga dapat mong gawin'. Ano'ng kaibahan nun sa mga ordinaryong araw na nakikita mo ang taong magbibigay sa'yo ng pinakakaaasam mong grado na magdidikta RAW ng magiging kapalaran mo? Yung mga ordinaryong araw na nakikipag-ngitian, tawanan, kwentuhan, at irapan sa mga kaklase mong kung hindi masyadong sabog sa dami ng pinag-aaralan dahil nangangarap na makasungit ng parangal kapag suot niyo na ang mahiwagang toga, ay masyado namang nagpapakasaya sa buhay, kasama ang mga barkada sa pag-inom, paninigarilyo, pagpapakasaya, at pagkikibit-balikat sa mga bagay na dapat gawin para sa pag-aaral.

Walang espesyal sa Biyernes, maliban na lang kung makakita ka ng gwapong estrangherong magpapatulala sayo ng ilang segundo, at pagkatapos ay maiisip mong mukha kang tanga. O di kaya, uuwi ka ng walang iisiping dapat pag-aralan o gawin. Yun dapat ang depinisyon nun, lalo na para sa isang gaya ko na.. na.. wala. Kala mo naman kung ano? Syempre, pa-importante lang ako.

Biyernes ngayon. At gaya ng ibang araw, pagod ang utak, katawan, pati emosyon ko pagtapak ko ng pinto ng bahay.

Pumasok sa ilang klase, nag-aral kunyari, nagmadali ng isang papel, nakipag-usap sa kakilala, nagpa-xerox ng 151-pages na kailangan pag-aralan, sumakay ng jeep, nilipad ang buhok, naipit ng katabi, dumaan sa mall, nakipagsiksikan sa MRT, nakinig sa mp4, nakatulog, napanganga, kumain, sumakay, naglakad, tumawid, sumakay, at umuwi. Eto ang Biyernes ko--ngayon.

Sana magbago sa mga susunod pang Biyernes. Tapos masasabi ko rin, Thank God it's Friday!

Intro kunyari

Wala lang. Bakit? Masama bang magsulat ng walang dahilan? Hindi. Di ba? Hindi kailangan ng dahilan para magsulat. Dahil wala naman akong dahilan. Wala naman talaga, di gaya ng mga papel na ipinapasa sa klase. Pero gusto ko magsulat. Yun. Yung ang dahilan ko. Dahil gusto ko.

Matagal na rin yung huling pagsusulat ko. Kung tutuusin, lagi naman akong nagsusulat. Journalism kasi ang kurso ko. Pero iba kasi yung pagsusulat para sa grado at yung pagsusulat para sa pansariling dahilan. Yung tipong magsusulat ka na yung mga salita ay di pilit, yung natural lang na lumalabas sa utak, dumadaloy hanggang sa kamay at nailalabas sa kung anumang medium ang gamit. Yun yung pagsusulat na minahal kong gawin, noon. Pero dahil sa pressure na kasama ng pagsusulat sa kurso ko, unti-unting nawala yung "passion". Parang naging peke ang lahat. Di natural. Iba kasi yung pakiramdam ng 'gusto kong magsulat' sa 'kailangan kong magsulat'. Idagdag pa ang mga deadline na kailangan sundin.

Pero ngayon, gusto ko sanang muling magsulat. Yung pagsusulat na minahal ko, at alam ko na hanggang ngayon ay mahal ko pa rin. Yung pagsusulat na pwede kong ilabas lahat, kahit ano, walang bawal, walang dapat sundin. Gusto ko lang ulit magsulat. Kailangan ko lang ulit magsulat--para sa sarili ko.